Om onze fotookes te kunnen taggen/identificeren, overzichtje van de Vietnamreis
HCMC (2 dagen 2 nachten)
Cao Dai tempel en Cu Chi tunnels ten NW van HCMC
Mekong-delta (3 dagen 2 nachten homestay): My Tho, Ben Tre, Vinh Long, Can Tho
HCMC stadsbezoek (1 dag 1 nacht)
Nachtbus HCMC-Kontum
Montagnards (3 dagen 2 nachten homestay) Konkotu bij Bahnar
Kontum weeshuis
Hoi An (2 dagen 2 nachten)en My Son Chamruines
Marble Mountains, China Beach, Danang (museum Cham)
Hue (2 dagen 2 nachten: Nguyen graven en keizerlijke stad
nachttrein Hue-Hanoi
Hanoi etnografisch museum
Noorden (5 dagen 4 nachten waarvan 3 homestays bij Witte Thai): Mai Chau, Te, Trang An, Tam Coc, Bai Tu Long (karstrotsen N van Halong Bay)
Hanoi stadsbezoek: Hoan Kiem, kathedraal, literatuurtempel (eerste unief), mausoleum en 1 pillar Pagoda, Westlake pagodes, watermarionettentheater
dinsdag 5 oktober 2010
Retour Bangkok
De BFG/GVR (Dahl!, beste volgers) vindt het Bangkokse verkeer voor de verandering een verademing (vis-à-vis het Vietnamese, dat heet), at driemaal behoorlijke tot erg goede sushi in evenveel dagen (cheap at half the Belgian price), raadt iedere Bangkokganger het prachtige Jim Thompson-huis aan, evenals de diverse ruines in de oude hoofdstad Ayuthaya, vergaapte zich wederom aan de allesverblindende blingbling luxe (flagshipwinkels van zowat elk posh merk denkbaar, van Ferragamo tot Lamborghini en alles daartussen) en het ontzaglijke voedselaanbod in Siam Paragon (een van vier naast elkaar gelegen megawinkelcentra, shoppingmekka iemand?), zag voor het eerst in vijf weken terug mensen met Westerse modellen/maten, wimpelde met succes twee hardnekkige tuktukbedriegers af maar slaagde er niet in om een taxichauffeur tot het metertarief (only fixed price, ondanks het duidelijke bordje van Meter-Taxi op het dak..) over te halen wegens zijn uitzicht van wandelende en filthy rich, Thai-onkundige ATM.
vrijdag 1 oktober 2010
1000 jaar Ha Noi
1000 jaar Ha Noi (elk Vietnamees woord heeft slechts een lettergreep) is in stijl van start gegaan. Met optredens, veel vuurwerk, circusacts (acrobatie, Chinees staatscircus-stijl)en een soort van Miss Vietnam defile over de rood verlichte Morgenlichtbrug in het Hoan Kiemmeer, zo'n beetje het centrale ijkpunt van deze stad. Moet het gezegd worden dat er ook veel mensen waren. Errugh veel mensen. Gigantisch megaveel mensen, heel erg dicht op mekaar gepakt. Denk aan vele keren Pukkelpop + Werchter losgelaten in de smalle straten van het oude centrum. Die alle kanten op willen en duwen en trekken en zo zorgen voor een ongewilde full body massage in een moshpit van ontieglijk veel zwarte kopjes en zwetende lijven. Gelukkiglijk blijft massahysterie en paniek achterwege, al scheelt het soms maar een haartje als enkele zuur uitziende militairen de massa achteruit dwingen met behulp van een soort blauw licht knetterende tasergun. Not funny. Wij drijven sereen en bedaard mee met de flow. No hurry's, mate.
Er waren gepofte kastanjes, suikerspinnen, worst op stokjes, gedroogde inktvis, droge piccolo's en ananascocktails voor de hongerigen. Maar ook ballonnen, speelgoedjes met veel licht en geluid voor de talrijk opgedaagde kinderschaar en de gebruikelijke straatmarkten met stapels kleding (ooit een berg beha’s in alle kleuren van de regenboog gezien? wij wel). Er werd op bromfietsen geklommen om een beter zicht te hebben, gefotografeerd met gsms (ze verkopen hier oa SamsOng-toestellen...) dat het een lieve lust was en veel ge-ohd en ge-ahd bij het grotendeels rood en gele vuurwerk (kleuren van Namvlag en commievlag).
Verschillende omliggende straten werden omgevormd tot geimproviseerde betaal-bromfietsparkings. Over de veiligheid wordt gewaakt door strategisch gepositioneerde oorlogsveteranen aan nadarhekken, sommigen wellicht nog oudstrijders van Dien Bien Phu (een van de zwartste bladzijdes uit de Franse militaire geschiedenis).
En voorts ondergaan wij onze hopelijk laatste dag als 'freak of nature' gelaten en met een beate boeddha-glimlach. Zoals medereiziger Bart – 197 cm en 95 kg judokaspieren - al zei, als we voor elke keer dat we aangestaard werden of dat er met ons gelachen (van besmuikt gegiechel door pubermeisjes tot gelukkig onvertaald vismadammengeschater) werd een dollar hadden gekregen, dan hadden we 25 dagen gratis Vietnam doorkruist. Schrijver dezes had dan nog een extra zakcentje verdiend dankzij een ringbaardje (nog geen vlassig Ho-baardje, anders was het kot hier wellicht echt te klein), veel meer lichaamsbeharing dan de gemiddelde Namees en het erg gegeerde bleke vel. Enough is enough, wij verlangen terug naar ons geliefde avondland waar grote mensen thuis zijn.
Tijd om te gaan maffen na ons laatste bia (bier en Belgie klinken overigens exact hetzelfde in het Namees, en nogmaals overigens heeft een plaatselijk qwertybord geen trema) want morgen vroeg dag voor de vlucht naar Bangkok waar Wendy op ons wacht.(Wendy Guesthouse in het hartje van het Thaise shoppingparadijs). En zondagavond een Couchsurfavond, back where we started enkele weken geleden. Life goes in circles.
Er waren gepofte kastanjes, suikerspinnen, worst op stokjes, gedroogde inktvis, droge piccolo's en ananascocktails voor de hongerigen. Maar ook ballonnen, speelgoedjes met veel licht en geluid voor de talrijk opgedaagde kinderschaar en de gebruikelijke straatmarkten met stapels kleding (ooit een berg beha’s in alle kleuren van de regenboog gezien? wij wel). Er werd op bromfietsen geklommen om een beter zicht te hebben, gefotografeerd met gsms (ze verkopen hier oa SamsOng-toestellen...) dat het een lieve lust was en veel ge-ohd en ge-ahd bij het grotendeels rood en gele vuurwerk (kleuren van Namvlag en commievlag).
Verschillende omliggende straten werden omgevormd tot geimproviseerde betaal-bromfietsparkings. Over de veiligheid wordt gewaakt door strategisch gepositioneerde oorlogsveteranen aan nadarhekken, sommigen wellicht nog oudstrijders van Dien Bien Phu (een van de zwartste bladzijdes uit de Franse militaire geschiedenis).
En voorts ondergaan wij onze hopelijk laatste dag als 'freak of nature' gelaten en met een beate boeddha-glimlach. Zoals medereiziger Bart – 197 cm en 95 kg judokaspieren - al zei, als we voor elke keer dat we aangestaard werden of dat er met ons gelachen (van besmuikt gegiechel door pubermeisjes tot gelukkig onvertaald vismadammengeschater) werd een dollar hadden gekregen, dan hadden we 25 dagen gratis Vietnam doorkruist. Schrijver dezes had dan nog een extra zakcentje verdiend dankzij een ringbaardje (nog geen vlassig Ho-baardje, anders was het kot hier wellicht echt te klein), veel meer lichaamsbeharing dan de gemiddelde Namees en het erg gegeerde bleke vel. Enough is enough, wij verlangen terug naar ons geliefde avondland waar grote mensen thuis zijn.
Tijd om te gaan maffen na ons laatste bia (bier en Belgie klinken overigens exact hetzelfde in het Namees, en nogmaals overigens heeft een plaatselijk qwertybord geen trema) want morgen vroeg dag voor de vlucht naar Bangkok waar Wendy op ons wacht.(Wendy Guesthouse in het hartje van het Thaise shoppingparadijs). En zondagavond een Couchsurfavond, back where we started enkele weken geleden. Life goes in circles.
Vietnam beknopt samengevat na drieeneenhalve week subjectieve observaties
Groen. Een landschap dat van zuid naar noord, van de Mekongdelta over de hooglanden tot de kuststreken en de rijstterrassen richting Chinese grens, zowat alle schakeringen van groen vertoont. Veel bomen en struiken, relatief weinig bloemen. Een enorm vruchtbaar land met een enorm areaal rijstvelden en grote plantages of aanplantingen met fruit en groenten in overvloed.
Handelaars. Vietnam is het land van de kleine zelfstandige, het paradijs voor de KMOers. Zowat iedereen verkoopt op straat, en zowat alle voedingsmiddelen worden ruw of in bewerkte (klaargemaakte) vorm op straat van kleinhandeltje/privepersoon naar priveversoon verkocht. Er zijn bijzonder weinig tot geen supermarkten. Inkopen doen is een dagdagelijkse en tijdrovend karwei (althans in westerse ogen). Bijgevolg eet de Vietnamees bijna steeds vers (en erg gezond), ook al omdat koelkasten (laat staan diepvriezers) met uitzondering van de rijkere bevolking in de steden zelden aanwezig zijn. Op veel plaatsen is er ook regelmatig stroomuitval of wordt de stroom tijdens bepaalde periodes gerantsoeneerd – enkel tussen bepaalde uren – door de overheid. Ijs wordt gekocht en drankjes worden in emmers ijs gekoeld.
Bromfiets. Vervoermiddel numero uno, veelal van Chinese, Japanse of soms nog Russische makelij (geen blitze Italiaanse scooters hier, functionaliteit overheerst). Alles kan vervoerd worden op een bromfiets: tot drie kinderen (en ma en pa), vijftien vogelkooien, vijftig visfuiken, een gans vastgebonden kalf, een mand met 10 vette biggen, een halve ren kippen, een bed, een frame met gedroogde pijlinktvissen, enkele fietsen in gedemonteerde staat, een manshoge spiegel, vier 50 kg zakken droge rijst, vijftig bamboestengels van een meter of drie lang (in de breedte gestapeld), enkele computers met toebehoren en diverse combinaties van al het vorige. Sinds 2007 zijn helmen verplicht, alleen kinderen dragen quasi nooit enige bescherming (de allerzwakste weggebruikertjes zitten/staan/hangen dan nog vaak ongeschoeid en niet vastgemaakt tussen of achter ouders), een onbegrijpelijk gegeven IMHO.
Verkeer. Een zottekot, niet alleen in de steden. Het verkeersreglement lijkt hier louter indicatief. Er is bovendien weinig politie of controle. Bromfietsers fietsen overal, tegen de richting, op stoepen, tot in de winkel als het kan en ze parkeren waar er maar plaats is. Voetgangers zijn steeds de pineut, op de stoep lopen is zeker in de stad bijna steeds onmogelijk of in het beste geval een delicate kruip en evenwichtsoefening. Richtingaanwijzers en zebrapaden zijn vooral versiering, net zoals de beperkte verkeerslichten (voor bromfietsen is elke vorm van regelgeving dode letter). Rechts inhalen in een bocht is niet ongewoon, voor elk maneuver wordt er zowiezo geclaxonneerd door auto's. Ergo: er wordt massaal veel getoeterd op de openbare weg. Op zogenaamde highways, vaak tweebaanswegen, kom je naast SUVs van overheidsambtenaren (meestal geblindeerd) en zwaar beladen voortploegende bromfietsen ook traag fietsende zeventigers, karren voortgetrokken door buffels, loslopend gevogelte of honden tegen. Om nog te zwijgen van de rijst die vaak in het midden van de openbare weg ligt te drogen, waardoor slalommen (rijst is geld is levensonderhoud) de rigueur is.
Mondmaskers. Heel veel vrouwen en meisjes dragen mondmaskers, die in vele variaties en kleurtjes overal te koop zijn. Niet tegen varkensgriep, SARS en zelden voor de zware CO2 uitstoot, maar voornamelijk om hun tere huid te beschermen. Bleek is beautiful, een gebruinde huid is vulgair/boertig en allesbehalve modieus (de donkerste Vietnamezen zijn de etnische minderheden...). Overal zijn tal van huidbleekproducten te koop, vaak gesorteerd naast de waspoeders en shampoo. In dezelfde optiek dragen vrouwen, zeker in het verkeer en altijd bij daglicht heel vaak een hoedje/pet of parasol, een grote zonnebril en dikwijls lange mouwen of lange handschoenen. De hipste meiden rijden rond ingepakt als eskimo's, geen stukje bloot vlees dat blootgesteld wordt aan de zon.
Mensen. Overal in dit land dat bijna even dichtbevolkt is als Belgie, zelfs in een moeilijker toegankelijk gebied – vaak enkel per boot – als de Mekongdelta. Een jonge bevolking ook, vooral in het zuiden (heel veel zuidelijke Vietnamezen, de verliezers want USAbondgenoten tegen de Noordelijke communisten in de oorlog, zijn in de jaren 70-80 als bootvluchteling uit het land getrokken). Sinds het einde van de oorlog in 1975 is de bevolking bijna verdubbeld. De stadsvlucht heeft van Hanoi en HCMC uitgestrekte en extreem dichtbevolkte megalopolissen gemaakt waar het verkeer, niet alleen in de ochtend en avondspits, een gigantische chaos is door de afwezigheid van een metronet. Net zoals in China voert de overheid een ontmoedigingsbeleid; bij meer dan twee kinderen moet er extra betaald worden. Enkel de minderheden, Montagnards in de westelijke hooglanden en het noorden (samen 10% van de bevolking), achtergesteld (en lichtelijk gediscrimineerd) door overheid en Viets, hebben nog regelmatig grotere gezinnen met vijf of meer kinderen.
Mannen en vrouwen. Traditionele waarden overheersen. Buitenhuis worden zelden emoties getoond, drukke gebaren of roepen of schelden is zo goed als ongezien (een waar wonder als je het knettergekke verkeer in acht neemt). Zoals in sommige Zuid-Europese landen lijkt het er ook heel hard op dat de mannen zich niet erg hard uitsloven. Groepjes mannen van alle leeftijden zitten vaak en op alle momenten van de dag bij een kraampje thee of zelfgebrouwen spotgoedkoop bier te drinken. En te praten en rond te kijken. Ontelbare mannen hangen rond bij /op hun bromfiets op straathoeken, hangen tam in hangmatten. Fysieke corvee als vuilnis ophalen (en sorteren, in de stad vaak na het ophalen, niet zo’n leuk karwei bij een klamme 30C) of de openbare ruimte onderhouden (vegen met ouderwetse bezems of schoonhouden van plantsoenen in brandende zon) gebeurt erg vaak door vrouwen, net zoals rijst planten of oogsten. Eten bereiden en voor kinderen zorgen is vaak een exclusief vrouwelijke taak.
Volgens onze gids beantwoordt de ideale Vietnamese vrouw/echtgenote, in nog steeds veel mannenogen aan het volgende profiel: ongeveer 155 cm, slank (kilootje of 40 wellicht), bleek, lang zwart haar (90% van de jonge vrouwen heeft lang zwart haar in een eenvoudige paardenstaart), niet teveel opsmuk, nooit uitdagend gekleed (bijna elke vrouw draagt een broek en eenvoudig los truitje), bescheiden, huiselijk, stil, geen drank/sigaretten, geen discotheken (hoogstens een karaokeetje nu en dan, in gezelschap van manlief) en met vooral aandacht voor huishouden en kinderen.
Handelaars. Vietnam is het land van de kleine zelfstandige, het paradijs voor de KMOers. Zowat iedereen verkoopt op straat, en zowat alle voedingsmiddelen worden ruw of in bewerkte (klaargemaakte) vorm op straat van kleinhandeltje/privepersoon naar priveversoon verkocht. Er zijn bijzonder weinig tot geen supermarkten. Inkopen doen is een dagdagelijkse en tijdrovend karwei (althans in westerse ogen). Bijgevolg eet de Vietnamees bijna steeds vers (en erg gezond), ook al omdat koelkasten (laat staan diepvriezers) met uitzondering van de rijkere bevolking in de steden zelden aanwezig zijn. Op veel plaatsen is er ook regelmatig stroomuitval of wordt de stroom tijdens bepaalde periodes gerantsoeneerd – enkel tussen bepaalde uren – door de overheid. Ijs wordt gekocht en drankjes worden in emmers ijs gekoeld.
Bromfiets. Vervoermiddel numero uno, veelal van Chinese, Japanse of soms nog Russische makelij (geen blitze Italiaanse scooters hier, functionaliteit overheerst). Alles kan vervoerd worden op een bromfiets: tot drie kinderen (en ma en pa), vijftien vogelkooien, vijftig visfuiken, een gans vastgebonden kalf, een mand met 10 vette biggen, een halve ren kippen, een bed, een frame met gedroogde pijlinktvissen, enkele fietsen in gedemonteerde staat, een manshoge spiegel, vier 50 kg zakken droge rijst, vijftig bamboestengels van een meter of drie lang (in de breedte gestapeld), enkele computers met toebehoren en diverse combinaties van al het vorige. Sinds 2007 zijn helmen verplicht, alleen kinderen dragen quasi nooit enige bescherming (de allerzwakste weggebruikertjes zitten/staan/hangen dan nog vaak ongeschoeid en niet vastgemaakt tussen of achter ouders), een onbegrijpelijk gegeven IMHO.
Verkeer. Een zottekot, niet alleen in de steden. Het verkeersreglement lijkt hier louter indicatief. Er is bovendien weinig politie of controle. Bromfietsers fietsen overal, tegen de richting, op stoepen, tot in de winkel als het kan en ze parkeren waar er maar plaats is. Voetgangers zijn steeds de pineut, op de stoep lopen is zeker in de stad bijna steeds onmogelijk of in het beste geval een delicate kruip en evenwichtsoefening. Richtingaanwijzers en zebrapaden zijn vooral versiering, net zoals de beperkte verkeerslichten (voor bromfietsen is elke vorm van regelgeving dode letter). Rechts inhalen in een bocht is niet ongewoon, voor elk maneuver wordt er zowiezo geclaxonneerd door auto's. Ergo: er wordt massaal veel getoeterd op de openbare weg. Op zogenaamde highways, vaak tweebaanswegen, kom je naast SUVs van overheidsambtenaren (meestal geblindeerd) en zwaar beladen voortploegende bromfietsen ook traag fietsende zeventigers, karren voortgetrokken door buffels, loslopend gevogelte of honden tegen. Om nog te zwijgen van de rijst die vaak in het midden van de openbare weg ligt te drogen, waardoor slalommen (rijst is geld is levensonderhoud) de rigueur is.
Mondmaskers. Heel veel vrouwen en meisjes dragen mondmaskers, die in vele variaties en kleurtjes overal te koop zijn. Niet tegen varkensgriep, SARS en zelden voor de zware CO2 uitstoot, maar voornamelijk om hun tere huid te beschermen. Bleek is beautiful, een gebruinde huid is vulgair/boertig en allesbehalve modieus (de donkerste Vietnamezen zijn de etnische minderheden...). Overal zijn tal van huidbleekproducten te koop, vaak gesorteerd naast de waspoeders en shampoo. In dezelfde optiek dragen vrouwen, zeker in het verkeer en altijd bij daglicht heel vaak een hoedje/pet of parasol, een grote zonnebril en dikwijls lange mouwen of lange handschoenen. De hipste meiden rijden rond ingepakt als eskimo's, geen stukje bloot vlees dat blootgesteld wordt aan de zon.
Mensen. Overal in dit land dat bijna even dichtbevolkt is als Belgie, zelfs in een moeilijker toegankelijk gebied – vaak enkel per boot – als de Mekongdelta. Een jonge bevolking ook, vooral in het zuiden (heel veel zuidelijke Vietnamezen, de verliezers want USAbondgenoten tegen de Noordelijke communisten in de oorlog, zijn in de jaren 70-80 als bootvluchteling uit het land getrokken). Sinds het einde van de oorlog in 1975 is de bevolking bijna verdubbeld. De stadsvlucht heeft van Hanoi en HCMC uitgestrekte en extreem dichtbevolkte megalopolissen gemaakt waar het verkeer, niet alleen in de ochtend en avondspits, een gigantische chaos is door de afwezigheid van een metronet. Net zoals in China voert de overheid een ontmoedigingsbeleid; bij meer dan twee kinderen moet er extra betaald worden. Enkel de minderheden, Montagnards in de westelijke hooglanden en het noorden (samen 10% van de bevolking), achtergesteld (en lichtelijk gediscrimineerd) door overheid en Viets, hebben nog regelmatig grotere gezinnen met vijf of meer kinderen.
Mannen en vrouwen. Traditionele waarden overheersen. Buitenhuis worden zelden emoties getoond, drukke gebaren of roepen of schelden is zo goed als ongezien (een waar wonder als je het knettergekke verkeer in acht neemt). Zoals in sommige Zuid-Europese landen lijkt het er ook heel hard op dat de mannen zich niet erg hard uitsloven. Groepjes mannen van alle leeftijden zitten vaak en op alle momenten van de dag bij een kraampje thee of zelfgebrouwen spotgoedkoop bier te drinken. En te praten en rond te kijken. Ontelbare mannen hangen rond bij /op hun bromfiets op straathoeken, hangen tam in hangmatten. Fysieke corvee als vuilnis ophalen (en sorteren, in de stad vaak na het ophalen, niet zo’n leuk karwei bij een klamme 30C) of de openbare ruimte onderhouden (vegen met ouderwetse bezems of schoonhouden van plantsoenen in brandende zon) gebeurt erg vaak door vrouwen, net zoals rijst planten of oogsten. Eten bereiden en voor kinderen zorgen is vaak een exclusief vrouwelijke taak.
Volgens onze gids beantwoordt de ideale Vietnamese vrouw/echtgenote, in nog steeds veel mannenogen aan het volgende profiel: ongeveer 155 cm, slank (kilootje of 40 wellicht), bleek, lang zwart haar (90% van de jonge vrouwen heeft lang zwart haar in een eenvoudige paardenstaart), niet teveel opsmuk, nooit uitdagend gekleed (bijna elke vrouw draagt een broek en eenvoudig los truitje), bescheiden, huiselijk, stil, geen drank/sigaretten, geen discotheken (hoogstens een karaokeetje nu en dan, in gezelschap van manlief) en met vooral aandacht voor huishouden en kinderen.
woensdag 29 september 2010
Woensdag 29 september 2010
Voila, de Jokerreis door Vietnam zit er op. Vanmorgen de groepsleden uitgewuifd, nog wat dongs overgenomen en iedereen bedankt voor de positieve en rielekste sfeer. Het was goed: veel gezien, veel gereisd, veel gebabbeld en heel veel gegeten en gedronken. Het was ook genoeg, de laatste vijfdaagse met verblijf in homestays (bij gewone mensen thuis) was prachtig maar ook erg vermoeiend en de bobijn was voor enkelen op. Warmte, rudimentaire slaapplaatsen, enkel basishygiene en veel transporten met busje over relatief slechte wegen, dat kruipt in de kleren.
Terwijl het werkspook voor de rest opdoemde, blijven wij op het gemakje nog even chillen in Hanoi, dat zich klaarmaakt voor de grootse viering van haar eerste millennium (opgericht door keizer Ly Thai To in 1010).
Verder nog:
- vlucht Hanoi Bangkok geboekt met Air Asia voor zaterdag
- naar een ander hotelletje verkast voor een ruime, luchtige kamer met ac, koelkast, badkamer met bad en wc en niet te vergeten een eigen computer met internet (enige minpunt was het enorme cucaracha-achtig exemplaar, dood weliswaar, in een van de lades, maar daar wordt hier niet over gekniesd)
- de laatse portie (100.000 dong of 4 eur voor 4 kg, losjes uit de hand gewogen zonder weegschaal door de eigenaar) was afgeleverd. Propere mensen zouden hier elke dag 2keer van kleren kunnen wisselen (zwetende zwoegende bleke Kaukasiers alleszins), Jokerreizigers houden het op eens in de twee dagen. Nuff said, zeker na enkele nachten op de grond onder een muskietennet in een hut op palen of met twee grote venten die al 3-6 weken leven uit een rugzak in eenzelfde bed....
- een namiddagje rustig gecomputerd, gelezen en genikst; aan die portie me-time waren we echt toe
- telkens opnieuw verwonderd om het ongelooflijke verkeer - 6 miljoen mensen en zo lijkt het wel evenveel motorfietsen. Zeker in het oude stadsgedeelte hier, smalle kronkelende straten, is enkel oversteken telkens opnieuw en op elk uur van de dag een uitdaging die alle zintuigen scherpstelt, omdat bromfietsen telkens van vier kanten komen en op de stoep lopen onmogelijk is omdat die volstaat met stalletjes, kraampjes en jawel, dikke rijen geparkeerde bromfietsen. Sheer bloody madness als je het mij vraagt en levensgevaarlijk voor kinderen of ouderen. Als nog maar 20 procent van de inwoners over een jaar of 10 de scooter voor een auto ruilt, implodeert deze stad aan een gigantisch verkeersinfarct.
Met een Carlsberg en een chipje naast de hand sluiten we hier af, op weg naar een portie tandoori met een lassi om de hoek, de eerste niet-Vietnamese hap in lange tijd (met uitzondering van een pizzaatje in Hue). Voor het moment effe geen nems & andere al dan niet DIY-loempias, geen gebakken waterspinazie, geen pho bo (rijstnoedelsoep met stukjes runds, steranijs, limoen etc, het nationale gerecht in Nam, bij voorkeur gegeten als ontbijt), geen gefrituurde vissen en garnalen (tom in het Vietnamees, lachen maar!) of grote bakken kleefrijst en al zeker geen watermeloen toe. Erg lekker allemaal, maar a rato van driemaal per dag is een overkill snel aanwezig. Varietas delectat.
Terwijl het werkspook voor de rest opdoemde, blijven wij op het gemakje nog even chillen in Hanoi, dat zich klaarmaakt voor de grootse viering van haar eerste millennium (opgericht door keizer Ly Thai To in 1010).
Verder nog:
- vlucht Hanoi Bangkok geboekt met Air Asia voor zaterdag
- naar een ander hotelletje verkast voor een ruime, luchtige kamer met ac, koelkast, badkamer met bad en wc en niet te vergeten een eigen computer met internet (enige minpunt was het enorme cucaracha-achtig exemplaar, dood weliswaar, in een van de lades, maar daar wordt hier niet over gekniesd)
- de laatse portie (100.000 dong of 4 eur voor 4 kg, losjes uit de hand gewogen zonder weegschaal door de eigenaar) was afgeleverd. Propere mensen zouden hier elke dag 2keer van kleren kunnen wisselen (zwetende zwoegende bleke Kaukasiers alleszins), Jokerreizigers houden het op eens in de twee dagen. Nuff said, zeker na enkele nachten op de grond onder een muskietennet in een hut op palen of met twee grote venten die al 3-6 weken leven uit een rugzak in eenzelfde bed....
- een namiddagje rustig gecomputerd, gelezen en genikst; aan die portie me-time waren we echt toe
- telkens opnieuw verwonderd om het ongelooflijke verkeer - 6 miljoen mensen en zo lijkt het wel evenveel motorfietsen. Zeker in het oude stadsgedeelte hier, smalle kronkelende straten, is enkel oversteken telkens opnieuw en op elk uur van de dag een uitdaging die alle zintuigen scherpstelt, omdat bromfietsen telkens van vier kanten komen en op de stoep lopen onmogelijk is omdat die volstaat met stalletjes, kraampjes en jawel, dikke rijen geparkeerde bromfietsen. Sheer bloody madness als je het mij vraagt en levensgevaarlijk voor kinderen of ouderen. Als nog maar 20 procent van de inwoners over een jaar of 10 de scooter voor een auto ruilt, implodeert deze stad aan een gigantisch verkeersinfarct.
Met een Carlsberg en een chipje naast de hand sluiten we hier af, op weg naar een portie tandoori met een lassi om de hoek, de eerste niet-Vietnamese hap in lange tijd (met uitzondering van een pizzaatje in Hue). Voor het moment effe geen nems & andere al dan niet DIY-loempias, geen gebakken waterspinazie, geen pho bo (rijstnoedelsoep met stukjes runds, steranijs, limoen etc, het nationale gerecht in Nam, bij voorkeur gegeten als ontbijt), geen gefrituurde vissen en garnalen (tom in het Vietnamees, lachen maar!) of grote bakken kleefrijst en al zeker geen watermeloen toe. Erg lekker allemaal, maar a rato van driemaal per dag is een overkill snel aanwezig. Varietas delectat.
vrijdag 17 september 2010
De groep
Wegens minder tijd, voornamelijk groepsactiviteiten, veel gereis, homestays met basiscomfort en dus geen internetfaciliteiten, probeer ik de volgende blogs thematisch en niet meer strict chronologisch aan te vullen.
De Jokergroep bestaat uit 7 mannen, waaronder de reisleider, en 2 vrouwen. Er is 1 koppel bij (leeftijdsverschil 13 jaar).
Vaststellingen:
De Jokergroep bestaat uit 7 mannen, waaronder de reisleider, en 2 vrouwen. Er is 1 koppel bij (leeftijdsverschil 13 jaar).
Vaststellingen:
- tt is niet de jongste en niet de oudste (3e oudste)
- tt is niet de enige jurist (andere is pas afgestudeerd)
- tt is niet de grootste en gelukkig ook niet de kleinste (3e grootste na 198 en 196, daarnaast nog 192 en 185: voor de plaatselijke inboorlingen een bende freaks die altijd veel bekijks heeft, gelukkig zijn er geen hoogblonde exemplaren bij...)
- tt is niet de zwaarste (minstens 2 exemplaren halen de 100)
- tt is niet de meest bereisde
- tt is niet de bleekste (deze eer gaat naar de zeer sympathieke hobokense bibliothecaris met oorpiercing en onafscheidelijke zonnebril)
- tt is de enige Limburger (4 Westvlamingen, 4 Antwerpenaars)
- enkel de oudste (4 kinderen tussen 19-24, reist elk jaar alleen zonder man en kids) en de tweede jongste (reisleider, supersportief, getrouwd met Estse langlaufster, zoon van 8 m) hebben kinderen, de rest is single zonder kinderen
donderdag 16 september 2010
Maandag 6 september 2010
De Sorya-autocar belooft ons in 6 uur van PP naar Ho Chi Minhstad te brengen. In slakkentempo verlaten we PP, zelfs de belangrijke uitvalswegen zijn in slechte staat, terwijl een behoorlijk slechte martial artsfilm door de bus galmt. Na een uur of drie inclusief een ferryoverzet arriveren we in de grensstad Bavet, waar kolossale casinos pronken. De busbegeleider heeft minutieus alle documenten van de passagiers verzameld en onderzocht zodat het passeren van de diverse douaneposten behoorlijk soepel verloopt. Twee vragen krijgen wij voorgeschoteld alvorens toegelaten te worden tot de Socialistische Republiek Vietnam: You Belgium? en How tall you?. Piece of cake, dus. De Nammers zijn klaar voor onze centjes.
Al na enkele kilometers vallen de verschillen met het veel armere Cambodja op. En bref: ca bouge, ici. Er is veel bedrijvigheid op straat, meer nijverheid, bouwwerven, immoprojecten alom. De huisjes zien er steviger en beter onderhouden uit en er is meer gemotoriseerd vervoer.
Via de luchthaven en in de drukke avondspits bereiken we nog net voor het donker (18u zonsondergang) het centrum van HCM. Wonderwel stopt de bus vlak voor onze slaapplaats van de volgende dagen. Het hostel, waar we morgen onze reisgenoten hopen te vinden, ligt in een rustiger zijstraatje van de belangrijkste toeristenstraat Pham Ngu Lao.
Eerste indruk van deze supermetropool in wording (10 miljoen inwoners volgens laatste schatting): onoverzichtelijke zeeen van motorfietsen (4 miljoen stuks...), brede straten, chaotische kruispunten zonder verkeerslichten en overal mensjes. Dat belooft voor de voetganger in ons.
In een behoorlijk posh winkelcentrum vinden wij het door de reisgids aanbevolen sushirestaurant: 16 stuks op plankje + Sapporobier voor 11 eur, lijkt ons een heel goede deal.
Voor het slapengaan besluiten we nog een avondwandeling te maken door het commerciele hart van de stad. In het 23/9 park heerst een gezellige drukte, ondanks de weinige verlichting. Er wordt gevoetbald met een soort grote badmintonpluim, er is aerobicles (150 deelnemers) op de tonen van Boney M. Wanneer we eventjes op een bankje zitten, worden we alras aangesproken door een juffrouw die heel graag haar Engels wil oefenen, vooral de uitspraak (onderwijsniveau lijkt erg goed, maar bij gebrek aan native speakers en Engelstalige tv is de uitspraak zoals op veel plaatsen in Azie veel minder, vooral alle combinaties met r of p zijn struikelblokken). En dat blijkt aanstekelijk en ook wel de gewoonte in dit park.
3 uur, diverse leerboeken en vijf leerlingen later (oa een 10jarige spraakwaterval, een verpleegster die ons confronteerde met obstetricians en een hoop akelige ziektes en een 70plusser die in mooi Frans vertelde over zijn jaren als chauffeur voor ambassadeurs) gaan wij moe maar voldaan (respect voor deze jongeren die savonds laat hun talen komen oefenen) terug
Achtervolgd door enkele hoertjes op motorfiets en de obligate dopeverkoper (grote blanke man alleen zoekt drugs en sex, typecast van de doorsneetoerist, neem het hen eens kwalijk als dat soort venten hier dikgezaaid rondloopt) bereiken we toch veilig, nuchter en alleen ons bed.
Al na enkele kilometers vallen de verschillen met het veel armere Cambodja op. En bref: ca bouge, ici. Er is veel bedrijvigheid op straat, meer nijverheid, bouwwerven, immoprojecten alom. De huisjes zien er steviger en beter onderhouden uit en er is meer gemotoriseerd vervoer.
Via de luchthaven en in de drukke avondspits bereiken we nog net voor het donker (18u zonsondergang) het centrum van HCM. Wonderwel stopt de bus vlak voor onze slaapplaats van de volgende dagen. Het hostel, waar we morgen onze reisgenoten hopen te vinden, ligt in een rustiger zijstraatje van de belangrijkste toeristenstraat Pham Ngu Lao.
Eerste indruk van deze supermetropool in wording (10 miljoen inwoners volgens laatste schatting): onoverzichtelijke zeeen van motorfietsen (4 miljoen stuks...), brede straten, chaotische kruispunten zonder verkeerslichten en overal mensjes. Dat belooft voor de voetganger in ons.
In een behoorlijk posh winkelcentrum vinden wij het door de reisgids aanbevolen sushirestaurant: 16 stuks op plankje + Sapporobier voor 11 eur, lijkt ons een heel goede deal.
Voor het slapengaan besluiten we nog een avondwandeling te maken door het commerciele hart van de stad. In het 23/9 park heerst een gezellige drukte, ondanks de weinige verlichting. Er wordt gevoetbald met een soort grote badmintonpluim, er is aerobicles (150 deelnemers) op de tonen van Boney M. Wanneer we eventjes op een bankje zitten, worden we alras aangesproken door een juffrouw die heel graag haar Engels wil oefenen, vooral de uitspraak (onderwijsniveau lijkt erg goed, maar bij gebrek aan native speakers en Engelstalige tv is de uitspraak zoals op veel plaatsen in Azie veel minder, vooral alle combinaties met r of p zijn struikelblokken). En dat blijkt aanstekelijk en ook wel de gewoonte in dit park.
3 uur, diverse leerboeken en vijf leerlingen later (oa een 10jarige spraakwaterval, een verpleegster die ons confronteerde met obstetricians en een hoop akelige ziektes en een 70plusser die in mooi Frans vertelde over zijn jaren als chauffeur voor ambassadeurs) gaan wij moe maar voldaan (respect voor deze jongeren die savonds laat hun talen komen oefenen) terug
Achtervolgd door enkele hoertjes op motorfiets en de obligate dopeverkoper (grote blanke man alleen zoekt drugs en sex, typecast van de doorsneetoerist, neem het hen eens kwalijk als dat soort venten hier dikgezaaid rondloopt) bereiken we toch veilig, nuchter en alleen ons bed.
Abonneren op:
Posts (Atom)